حضانت اطفال و مسئولیت های ناشی از آن در فقه امامیه و حقوق ایران

حضانت، نگهداری و تربیت طفل است به گونه ای که صحت جسمانی و تربیت وی تأمین گردد، و از آنجایی که کودکان به دلیل ناتوان بودن در تأمین نیازهای جسمی، روانی و مالی خود نیازمند حمایت جامعه می باشند، جامعه نیز بر اساس این اماره که والدین کودکان مناسب ترین افراد برای نگهداری و پرورش آنها هستند این وظیفه را متوجه والدین می نماید و والدین مکلف هستند که از این موهبت الهی و ودیعه اجتماعی به شایستگی مواظبت کنند. لذا هر کودکی به دلیل اقتضاء جسمی و روحی نیاز به نگاهداری و تربیت دارد و با تولد هر کودک، مسئولیت جدیدی بر عهده هر یک از والدین اضافه می گردد که یکی از این مسئولیت های خطیر، مسئله حضانت و نقش والدین در نگهداری و تربیت کودک است به طوریکه اگر کودک به علت حضانت نادرست والدین و عدم توجه و یا قصور آنها صدمه ای ببیند و یا به دیگران زیان برساند، پدر و مادر خطاکار به سبب کوتاهی و تقصیری که مرتکب شده اند مسئول جبران تمام خساراتی هستند که از سوی فرزندان آنان به دیگران وارد می شود و به استناد قانون کسی که حضانت را بر عهده دارد به دلیل تقصیر در نگهداری و تربیت می بایست زیان وارده را جبران کند. همچنین قانونگذار برای اجرای مقررات حضانت، ضمانت اجراهایی را در نظر گرفته است.